Wat sinn d'Regele vun der Aussprooch vum d-Apostroph (d')?

Eng leschte Fro zum d-Apostroph: seng Ausprooch!

Den d-Apostroph ass e Phenomen, den net just d’Zongen vun Apprenanten verzweifele léisst, mä och mäi Gehir verwurrelt!

Trotz dem Uschäin, et hätt een et beim d-Apostroph ëmmer mat engem stëmmhaften Plosiv ze dinn, kléngt et fir mech heinasdo esou, datt dat net ëmmer de Fall ka sinn an datt z.b. beim Numm „Sarah“ den d-Apostroph virum stëmmhaften /s/ vu „Sarah“ bewierkt, datt den éischte Laut vun „d’Sarah“ eppes wéi e stëmmlosen /ts/ ass: de Numm also /tsa:ra/ ausgeschwat gët. Ech héiere jiddefalls kee stëmmhaften /z/-Laut – mä et ka sinn, datt ech net richteg ausschwätzen. Wéi verhält et sech hei generell mat d‘ viru Konsonanten? Wat sinn d’phonologesch Regele fir d’Aussprooch vum „d'“?

Eng Fro déi sech heirun unschléisst an déi ech mer nach ëmmer stelle muss: Ass den „d-Apostroph“ heinasdo just eng Abildung, méi taktil wéi auditiv?
Huet den d-Apostroph net einfach en rétardéierenden (oder soss een) Effekt op den Usaz vum nächste Laut ouni datt den „d“ selwer engem separate Laut entsprieche géing? Bewierkt den d-Apostroph vläit ganz einfach eng (allophonesch) Variatioun vum Folgelaut?