Aacht Gestalten an engem Raum, ganz a schwaarz gekleet, d’Gesiichter wäiss geschminkt.
Siwe vun hinnen hunn eng schwaarz Këscht am Grapp, déi aacht béckt sech iwwert e
feierroude Knäppchen, hire Bléck streng op dee selwechte fokusséiert. Wéi an Trance erhieft
sech eng no där anerer, klamert sech un hirer Këscht fest, trëppelt lues op de viischte Rand
vun der plakeger Bühn zou a stellt se nidder bis déi siwe Këschten den Tuerm komplettéieren.
Op en Neits erhieft sech elo eng Figur no där anerer, faasst determinéiert den Tuerm an de
Bléck, trëppelt op en zou a kroopt sech seng Këscht fir erëm wéi ugewuerzelt op senger Plaz
auszeharren. Lues a lues fëllt sech de Sall, d’Acteure spillen déi uewe beschriwwen Zeen eng
leschte Kéier ier d’imaginär Rideau fält a mat hir gëtt dann och endlech déi bedréckend Stëll
duerchbrach. Vun Ufank u mierkt een, wat d’Gestalte besonnesch gutt kënnen, an zwar Froen
ze stellen, a wat hinne wuel kaum an d’Wéi geluecht gouf, nämlech dem Ënnertitel –
D’Äntwert op de Virdrun – gerecht ze ginn. Äntwerte fanne si nämlech keng.
Ganzen Artikel
