Vokale (Monophthonge)

Diphthonge
[i:] Liicht __ [i] midd _____ [iə] Wieder __ [uə] Tuerm
[e:] Meter [e] Méck [eɪ] fréi [əu] Schoul
[ë] dënn [æ:ɪ] wäiss [ɑɪ] Weis
[ɛ:] Päerd [æ] hell [æ:ʊ] Raum [ɑʊ] raumen
[a:] Kap [ɑ] Kapp
[o:] Sprooch [o] Sproch
[u:] Tut [u] Kuch

Man beachte:

  • fehlender Kontrast bei folgenden Lang- vs. Kurzvokalen (beide kurz realisiert): [a:] – [ɑ]
  • falscher Kontrast bei folgenden Lang- vs. Kurzvokalen (beide lang realisiert): [o:] – [o]
  • falsche Vokallänge bei folgenden Vokalen: [ë], [æ]
  • falsche Vokalqualität bei etlichen Vokalen: [e:], [e], [ë], [ɛ:], [æ], [o:], [o]
  • falsche Vokalqualität bei den „éi“- und „äi“- und „ai“-Vokalen: [eɪ], [æ:ɪ], [ɑɪ]
  • fehlender Kontrast bei Vokalqualität der „au“-Vokale: [æʊ] – [ɑʊ]
  • Konsonant: postvokalisches „r“ in Meter, Tuerm wird als Zungenspitzen-r realisiert

Text „Nordwind und Sonne“

Der gelesene Text als Audio:
Den Nordwand an d’Sonn

An der Zäit hunn sech den Nordwand an d’Sonn gestridden,

wie vun hinnen zwee

wuel méi staark wier

wéi e Wanderer,

deen an ee waarme Mantel agepak war,

iwwert de Wee koum.

Si goufen sech eens,

datt deejéinege fir dee Stäerkste gëlle sollt,

deen de Wanderer

forcéiere géif,

säi Mantel auszedoen.

Den Nordwand

huet mat aller Force geblosen,

awer wat e méi geblosen huet,

wat de Wanderer sech méi a säi Mantel agewéckelt huet.

Um Enn

huet den Nordwand säi Kampf opginn.

Dunn

huet d’Sonn d’Loft mat hire frëndleche Strale gewiermt,

a schonn no kuerzer Zäit

huet de Wanderer säi Mantel ausgedoen.

Do huet den Nordwand missen zouginn,

datt d’Sonn vun hinnen zwee dee Stäerkste wier.